Ανακαλύπτουμε το αρχαίο Θέατρο

Στην αρχαία Ελλάδα το δράμα έχει τις ρίζες του στις τελετές και τα πανηγύρια για το Διόνυσο, θεό της γονιμότητας και της βλάστησης. Οι πιστοί μεταμφιέζονταν, χόρευαν ξέφρενα και έψαλλαν το λατρευτικό τραγούδι του θεού, το διθύραμβο. Τον 6ο αι. π.Χ. ο ποιητής Αρίωνας στην Κόρινθο διαμόρφωσε τον αυτοσχέδιο διθύραμβο σε καλλιτεχνική σύνθεση και τον παρουσίασε μπροστά σε κοινό.

Στην Αττική, πάλι, γύρω στα μέσα του ίδιου αιώνα, ο Θέσπης έφερε μια ακόμα μεγαλύτερη αλλαγή. Ως πρωτοχορευτής σε διθύραμβο στάθηκε απέναντι στην υπόλοιπη ομάδα. Φορώντας προσωπείο άρχισε να «υποκρίνεται», να συζητά, δηλαδή, με τους υπόλοιπους. Έτσι, ξεκίνησε και εξελίχθηκε ο διάλογος ανάμεσα στο άτομο και την ομάδα ή αλλιώς ανάμεσα στους υποκριτές και το χορό. Οι μύθοι από αφήγηση πράξεων έγιναν πλέον δράση, μίμηση, αναπαράσταση, θεατρική πράξη.

Η νέα μορφή διθυράμβου διαδόθηκε αμέσως στην Αττική. Στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. ο τύραννος της Αθήνας Πεισίστρατος αποφάσισε να αναδιοργανώσει τη γιορτή των Μεγάλων ή εν Άστει Διονυσίων, επιδιώκοντας να γίνει αγαπητός στο λαό. Στο πρόγραμμα πρόσθεσε αγώνες διθυραμβικών χορών. Έτσι, τα Μεγάλα Διονύσια έγιναν θεσμός στην Αθήνα, για να εξελιχθούν αργότερα στην πιο λαμπρή γιορτή του Διονύσου αλλά και στην πιο λαμπρή γιορτή του θεάτρου.